Misje

Wielki misjonarz świata, papież, święty Jan Paweł II skierował do współczesnego mu Kościoła orędzie o stałej aktualności posłania misyjnego. Na początku encykliki „Redemptoris Missio” postawił on następującą diagnozę: „Misja Chrystusa Odkupiciela, powierzona Kościołowi, nie została jeszcze bynajmniej wypełniona do końca. Gdy u schyłku drugiego tysiąclecia od Jego przyjścia obejmujemy spojrzeniem ludzkość, przekonujemy się, że misja Kościoła dopiero się rozpoczyna i że w jej służbie musimy zaangażować wszystkie nasze siły. To Duch Święty przynagla do głoszenia wielkich dzieł Bożych: „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!”.

Powyższe słowa papieża, pomimo upływu czasu i zmieniających się warunków życia, nie straciły aktualności ani wagi swego przesłania. W wielu zakątkach świata ludzie jeszcze nie słyszeli i nie poznali miłości Boga. Są również tacy, którzy z różnych przyczyn odrzucili lub zobojętnieli na życiodajne piękno Dobrej Nowiny. Jedni i drudzy potrzebują żywego świadectwa wiary i głoszonego słowa Bożego. Wobec takiej sytuacji a zarazem wyraźnego nakazu Chrystusa Pana: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu…”, nie można pozostać obojętnym. Otrzymanego daru wiary nikt nie ma prawa zamknąć do przestrzeni prywatnego życia i zatrzymać jedynie dla siebie. Wiara ze swej natury umacnia się i rozwija tylko wówczas, gdy jest przekazywana. Stąd też każdy chrześcijanin, na mocy sakramentu chrztu św., wezwany jest, aby wiarą żyć, o niej świadczyć i nią się dzielić. W sakramencie bierzmowania Duch Święty daje moc do odważnego wyznawania wiary i podejmowania czynów miłości, wyrażających się w służbie braciom. Posłannictwo misyjne przynależy zatem do istoty życia chrześcijańskiego.

Powołanie zakonne i przyjęcie daru konsekracji na wyłączną służbę Bogu, jeszcze bardziej przynagla do przepowiadania Ewangelii. Przynaglenie to wypływa z miłosnego wsłuchiwania się w pragnienia Boskiego Oblubieńca, który na krzyżu oddał swe życie, aby wszystkich ludzi obdarować łaską zbawienia. W sercach osób powołanych, żyjących głębią swej konsekracji, pragnienie Jezusa rozbrzmiewa głośnym echem. Przeżywają oni bowiem wiarę i miłość do Chrystusa jako najwyższą wartość i największe szczęście, stąd też niejako spontanicznie chcą również innych doprowadzić do jedynego i prawdziwego źródła szczęścia – którym jest sam Bóg.

Zgromadzenie Sióstr Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, zainspirowane przykładem swej Świętej Patronki, która jest jednocześnie patronką misji, pragnie szerzyć orędzie miłości na odległych krańcach ziemi. Dlatego też, po rozeznaniu i odpowiednim przygotowaniu, Zgromadzenie najpierw odpowiedziało na potrzeby Kościoła we Włoszech i na Ukrainie, natomiast w ostatnim czasie podjęło pracę misyjną w Boliwii.

W 2014 r. ksiądz biskup Krzysztof Białasik SVD z Boliwii, zwrócił się do naszego Zgromadzenia z prośbą o zaangażowanie się sióstr w pracę misyjną na terenie jego diecezji, w mieście Oruro. Diecezja Oruro leży w Ameryce Południowej na andyjskim płaskowyżu, na wysokości 3800 m. n.p.m. Po modlitwie i rozważeniu tej propozycji oraz zapoznaniu się z warunkami życia i potrzebami apostolskimi w Oruro, siostry przychyliły się do prośby księdza biskupa. W związku z tym, we wrześniu 2015 roku trzy siostry: Edyta Skała, Joanna Olszewska i Elżbieta Puchalska rozpoczęły roczne przygotowanie misyjne w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie. Po otrzymaniu krzyży misyjnych, w sierpniu 2016 roku, siostry udały się na misje do Boliwii. Zamieszkały w dużym, opuszczonym od kilku lat budynku, stanowiącym własność diecezji Oruro. Początkowo siostry próbowały zająć się pracami wokół domu i powoli klimatyzować się w trudnych wysokogórskich warunkach. Pierwsze trzy miesiące pobytu pokazały, że jedna z sióstr musiała powrócić do Polski, ponieważ jej organizm nie był w stanie dostosować się do tej wysokości.

Pozostały dwie siostry; które najpierw włączyły się w duszpasterstwo przy parafii Matki Bożej Różańcowej, prowadzonej przez jezuitów, następnie jedna siostra podjęła posługę w Katedrze w Oruro a z czasem udało się siostrom zorganizować Centrum Pastoralne św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Centrum mieści się w budynku, w którym mieszkają siostry i utrzymuje się z ofiar darczyńców oraz dotacji pochodzących z różnych projektów. Z czasem do współpracy z siostrami dołączyła świecka misjonarka, która jako fizjoterapeutka służy tamtejszej ludności. W misji sióstr pomagają również miejscowi Boliwijczycy. Po dwóch latach pracy misyjnej sióstr, w grudniu 2018 roku, został erygowany, pod wezwaniem Miłości Miłosiernej, dom zakonny Zgromadzenia w Oruro.

W Boliwijskim mieście Oruro, położonym na wysokich górskich terenach, siostry utworzyły Centrum Pastoralne św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Skupia ono najbiedniejsze dzieci i młodzież z pobliskich dzielnic. W Oruro wiele rodzin żyje w skrajnej nędzy, stąd też niejednokrotnie muszą pracować także dzieci. Na ulicach możemy spotkać nawet małe dzieci sprzedające różne artykuły lub wyciągające ręce do przechodniów z prośbą o jałmużnę. Nie wszystkie też dzieci mają odpowiednie warunki, aby się uczyć. Czasem bywa tak, że w jednej izbie mieszka cała wieloosobowa rodzina, bez dostępu do wody i elektryczności. Siostry, wychodząc naprzeciw takim sytuacjom, zorganizowały dzienną opiekę nad dziećmi a także różne zajęcia dla młodzieży. W Centrum Pastoralnym św. Teresy od Dzieciątka Jezus, praca z dziećmi zaczyna się często, od nauczenia podstawowych czynności życiowych. Pod nadzorem sióstr, wolontariuszy i innych osób, podopieczni uczą się pisać i czytać, aktywnie spędzać wolny czas, otrzymują posiłki, a przede wszystkim mają możliwość poznania Boga i doświadczenia Jego nieskończonej miłości.

Katecheza w krajach misyjnych wygląda zdecydowanie inaczej niż sobie to wyobrażamy. Wieloletnie doświadczenie głoszonej katechezy, nabyte w Polsce, jest dalekie od realiów z jakimi musi się mierzyć każdy misjonarz. Oczywiście takowe doświadczenie może być ogromnym wsparciem w rozwoju katechezy w krajach misyjnych, jednak trzeba zawsze pamiętać o dostosowaniu metod katechizacji i rytuału do specyfiki lokalnej kultury czyli tzw. Inkulturacji. Należy zawsze uwzględnić okoliczności, pośród których zostaliśmy wezwani do głoszenia Ewangelii. W Boliwii katecheza głównie opiera się na pracy tzw. katechistów. Najczęściej są to młodzi ludzie – wolontariusze, którzy mają pragnienie dzielenia się doświadczeniem swojej wiary. Zwykle włączają się w tę służbę tuż po swoim przygotowaniu do sakramentu bierzmowania. Boliwijczycy z dużo większą łatwością dzielą się swoim wolnym czasem, jeżeli mają przekonanie o wartości danego czynu, niektórzy na wiele lat wiążą się z tą służbą, tak zwyczajnie, bez jakiegokolwiek wynagrodzenia. Niestety, samo przygotowanie do tej posługi wymaga wciąż wielkiej uwagi, z tego względu misjonarze zdecydowanie mogą odegrać ogromną rolę.

Od dwóch lat, kiedy otworzyłyśmy Centrum Pastoralne św. Teresy od Dzieciątka Jezus, skupiłyśmy się na katechizacji dzieci, które były pod opieką naszego ośrodka. Katechezą obejmujemy wszystkie dzieci i dorosłych, którzy wyrażają taką potrzebę. Głównym celem naszej katechizacji jest przygotowanie do sakramentów takich jak chrzest, Komunia i bierzmowanie. Kolejnym bardzo ważnym zadaniem jest wspieranie dzieci w pogłębianiu wiary, relacji z Bogiem i doświadczaniu wspólnoty Kościoła. Jest to o tyle istotne, iż za zwyczaj dzieci i młodzież pozostają same z życiowymi problemami. Poza katechezą przygotowującą do sakramentów, katechizujemy także małe dzieci wprowadzając je w pierwsze doświadczenia religijne. Organizujemy także spotkania formacyjne, które mają na celu wprowadzenie w życie duchowe poprzez pogłębienie zagadnień moralnych, poszerzenie znajomości Pisma św., praktykę modlitwy, itp.

s. Joanna Olszewska

Siostry w Oruro, idąc za przykładem swego Założyciela, który charakteryzował się ogromną wrażliwością na ubogich, starają się świadczyć pomoc chorym, samotnym, osobom starszym, opuszczonym, rodzinom wielodzietnym itp. W dobie epidemii covid-19 siostry wspierają najuboższych roznosząc żywność do domów oraz wydając posiłki dla boliwijskich dzieci. Wychodząc naprzeciw potrzebom materialnym, siostry nie zapominają o sferze duchowej, ponieważ największym ubóstwem każdego człowieka jest życie bez Boga. Spotkania z ludźmi zatem, są sposobnością do animowania rozmów o wierze, Bogu i wieczności. Czasem prowadzi to do podzielenia się wartościowymi lekturami duchowymi, zachęcenia do praktyk religijnych i życia w przyjaźni z Bogiem. Pierwszym i podstawowym krokiem do tego typu spotkań jest zwykła ludzka życzliwość, która otwiera, nawet zranione i nieufne serce człowieka. Solidarność z ubogimi jest jednym z praktycznych wyrazów realizacji ślubowanego przez siostry ubóstwa.

Abyśmy mogły skutecznie realizować swoją misję potrzebujemy Waszego wsparcia modlitewnego, które jest dla nas tarczą obronną i siłą, aby w codziennych zmaganiach i trudach głosić Chrystusa ubogiego.

Potrzebujemy również Waszej serdecznej troski i wrażliwości serca na nasze potrzeby, aby skutecznie kontynuować rozpoczęte przez nas dzieła, dla dobra boliwijskiej społeczności, a zwłaszcza dzieci, które tak bardzo są zaniedbane.

Możesz wesprzeć naszą posługę przekazując swój dar serca na wskazany adres:

Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus
ul. Ejsmonda 17
05-807 Podkowa Leśna

Nr konta: 74 1600 1417 1846 7858 6000 0009

Kontakt: s. Elżbieta Puchalska – Referentka misyjna
e-mail: s.elzbietapuch@gmail.com
tel.: + 48 502 937 094